نامه‌ای به خودم

نامه‌ای به خودم
شام‌گاه است و سفیدی رخت بسته. آسمان لباس سیاهی با نقش ستارگان درخشان را که هرکدام یک طرف آرام نشسته‌اند به تن می‌کند. دیگر صدای پرندگان خوش‌آواز که طنین‌انداز وجود هستند به گوش نمی‌رسد، اما صدای جغدی که در شاخه‌ی درخت همسایه لانه کرده است را می‌توانم بشنوم. نسیم آرام به هر طرف می‌وزد. گاه از شرق به غرب و گاه بالعکس. نفس عمیقی می‌کشم، ریه‌هایم تازه می‌شوند. به جای بلندی می‌روم و دستانم را از هم می‌گشایم . طوری‌که شهر را در بغل بگیرم. چشمانم را می‌بندم و آرام نوازشش می‌کنم. حس عجیبی مرا فرامی‌گیرد، درست مانند مادری که نوزاد چندماهه‌اش را در بغل کشیده است یا شاید مخالف آن‌ست که شهر مرا در آغوش نم‌ناک خود گرفته است. هم‌چون کودکی که در گهواره به دیدن رؤیای خود مشغول است. از همه این‌ها گذشته فکر می‌کنم باید دل‌نوشته‌ای بنویسم. پیاله‌ی چایم را با قلم و تعدادی کاغذ خط کشیده‌شده در کنارم می‌گذارم . چایم آن‌قدر داغ است که بخارش به آسانی در هوا دیده می‌شود همانند ابرهای افکارم که شب و روز هم‌راهی‌ام می‌کنند. افکار من گاه رنگین‌اند چون هفت رنگ رنگین‌کمان که بعد از بارش باران بهاری و تابش خورشید در آسمان پدیدار می‌شود و گاهی سیاه و سفید مانند شهری که آغشته به غبار و دود است. افکار من پژواک شخصیت‌ام است. نشان‌دهنده‌ی اعمال کرده و ناکرده‌ی من است. دوباره قلم را می‌گیرم و کاغذها را قطار کرده از آغاز تا انجام آن را پر می‌کنم. این‌ها تماماً نامه‌ای است که از طرف خودم به شخص خودم است. آن‌قدر زیاد‌اند که اگر کسی بخواند، گمان می‌برد مخاطب‌ام فرسنگ‌ها از من فاصله دارد. این گمان درست است؛ زیرا من فرسنگ‌ها از خودم فاصله دارم. تمام حجرات بدنم با یک‌دیگر غریبه‌اند و به زندانی‌ای می‌مانند که در سلولی انفرادی برای ابد مجازات شده است. شاید این نامه‌ها به دستم برسند و شاید هم نرسند مانند نامه‌ی کافکا که هیچ‌گاه به پدرش نرسید…

نگارنده: صدیقه محمدی – دانش‌آموز