مکتب من

نگاهم را دور تا دور خانه می‌چرخانم، سوژه‌ی جالبی برای نوشتن ندارم، اما سنگینی کلماتی‌که مدت‌هاست ننوشتم را در قلم‌ام احساس می‌کنم چاره‌ای جز سبک شدن ندارم. از مکتبی که در گوشه‌ای خودش مرا جا داده ممنونم، شاید اگر این اتاق نمی‌بود سنگینی جملات ناگفته بغض سرکشی را در گلویم به وجود می‌آورد. من با رنگ زرد اتاق، دروازه‌‌ی خرابش که هیچ‌وقت بسته نمی‌شود و با نقاشی‌های روی دیوار مأنوسم. شاید دنیای من همین‌جا خلاصه می‌شود. دنیای خوبی است، دنیایی که موجودات مهربانی را در خودش جا داده‌است فرش گل‌گونی دارد و چند دسته لباس که از بی‌حوصلگی من روی زمین خوابیده‌اند، شاید زمان زیادی نگذشته باشد ولی دل کوچکم رفیق قدیمی‌یی دارد. من از پس پرده‌های اتاق هیچ منظره‌ای را نمی‌بینم چون جایی برای دیدن نیست؛ شاید هم من هیچ وقت پرده را کنار نزدم و بی‌خبرم. بیرون ازین اتاق هم ساعات هیجان‌انگیزی برمن می‌گذرد. من به عنوان یک دختر کوچک حق دارم که پشت بام خانه‌ی‌مان بروم و غروبی را که به خاطر خانه‌های بلند همسایه دیده نمی‌شود، ببینم و در حالی‌که دور خودم می‌چرخم آسمان نارنجی رنگ مهربان را نگاه کنم و لب‌خندی از باب حیرت بزنم. حیرت‌انگیز است تا چشم کار می‌کند آسمان است و آسمان. حال خوشی دارم، البته گاهی این حال خوش با صحبت‌های دختر همسایه بد می‌شود، هرچند خیلی هم بد نیست. من می‌توانم برایش دست تکان دهم در حالی‌که نگاه‌ام را به انگشتر و دست‌بندم اندوخته‌ام و تظاهر می‌کنم که من از دیدن شما (دختر همسایه) خوشحالم!

نرگس حسینی – دانش‌آموز